Dit is jouw zwarte spiegel

​

Journalisten prikken zichzelf graag op als waakhonden van de democratie ofzo.

Vervolgens beginnen ze te mopperen dat het vak verloren gaat door de komst van sociale media met would-be verslaggevers. Ik waag te betwijfelen of dat nu zo erg is. Ondanks dat de bouwmarkt de doe-het-zelf klusser op zijn wenken bedient, zijn goede timmerlui en loodgieters nog steeds in trek.

Klagende journalisten missen histories besef; toen massamedia nog schaars waren vormden ze het bezit van de zittende macht. Zo ging het met de krant, de radio en de TV. En nu heeft de massa beschikking over het medium internet.

Nou ja, ook daarbij kanttekeningen. Ooit was het world-wide-web een anarchistiese droom van een elite van nerds die computers begrepen.  Pre-fab programma’s maakten ons allen digitaal bereikbaar. Handige computerjongens ontwikkelden standaards en vochten om een marktaandeel. Om dat vervolgens te gelde te maken. En daar ging  vrijheid door het afvoerputje. De adverteerder maakt het uit en die weet wanneer en waaraan jij en ik ons geld uitgeven. Zo hebben de social media een gecensureerd beeld van de wereld geschapen, digitaal Disneyworld.
 

Analoog aan de journalist is mijn beroep, sociaal werker, verloren gegaan met de komst van de participatie-samenleving. Tijd om terug te gaan naar mijn roots. Als schoolverlater stond ik voor de keuze; sociale academie of school voor journalistiek? Daarvoor moest je toelatingsexamen doen en ik was nauwelijks bekomen van de examenstress. Bij de academie gold gedemocratiseerde zelfselectie, dus was de keuze eenvoudig gemaakt.

Ik beschouw mezelf als communicator, altijd bezig geweest met krantjes, bandjes, theater, radio. Een soort van hobby? Het leukste van het vak sociaal werker is het gesprek met allerlei mensen die meestal weinig in te brengen hebben. Het sterkte me in de overtuiging dat iedereen een plekje onder de zon verdient. Paste helemaal in een gelijkheid- en vooruitgangsideaal. Ik moest ondertussen wel slikken dat de systemen die mijn salaris ophoesten absoluut geen belang hebben bij opheffing van de status quo.

Omgekeerd zal de idealisties journalist ontdekt hebben dat zijn/haar verhaal gesandwiched is tussen adverteerders en de waarheid niet altijd het licht mag zien.

In de loop der jaren zijn mijn chaoties brein en de supergestructureerde computers naar elkaar gegroeid en is een handig vriendje die me een kontje het internet op geeft, niet meer nodig. Mijn weerzin, aan een rat-race mee te doen en jezelf boven andere te verheffen door excellentie, is ook over; als bijstandstrekker heb je weinig om over op te snijden.

Overtuigingen heb ik, al weet ik zelf niet welke. ‘De nieuwe kleren van de keizer’ is mijn favoriete sprookje, ik vind vooral dat je zelf na moet denken i.p.v. andermans vaandel achterna te lopen.

Tegenwoordig heb ik tijd en gelegenheid mijn product op het internet te slijten en mag het gezien worden.

Of er een consistente lijn is? Denk het wel, maar moet dat? Deze website heeft de bedoeling in twee richtingen uit te dijen. Behalve nieuw materiaal zullen er ook snippers uit het verleden opdoemen in de zwarte spiegel.

Het krasje zit niet op jouw scherm!